ความเครียดในการเรียนนิติศาสตร์



ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้สังคมไทยมีข่าวที่น่าสลดใจอยู่เรื่องหนึ่งนอกเหนือไป จากข่าวการก่อวินาศกรรมสะท้านโลกที่สหรัฐอเมริกาอันกลายเป็นข่าวใหญ่อันดับหนึ่งไปโดยมิพักต้องสงสัยแล้ว นั่นก็คือการก่ออัตวินิบาตกรรมของนักศึกษาสาวมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์โดยการกระโดดลงมาจากชั้น 8 ของตึกธนาคารกรุงเทพสำนักงานใหญ่ (ข่าวจาก น.ส.พ. เดอะเนชั่น วันที่ 25 กันยายน พ.ศ. 2544) ประเด็นที่น่าสนใจก็คือนักศึกษาหญิงผู้นั้นเรียนอยู่คณะนิติศาสตร์ปีที่ 3 แถมยังมีผลการศึกษาอยู่ในระดับดีด้วย โดยสาเหตุของการก่ออัตวินิบาตกรรมครั้งนี้ทั้งญาติและตำรวจเชื่อว่าเกิดจากความกดดันอันเนื่องมาจากความพลาดหวังที่จะได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง

จากเหตุการณ์สะเทือนใจในครั้งนี้อาจทำให้มีผู้สงสัยว่าการเรียนในคณะนิติศาสตร์นั้นมีความยากเย็นมากหรืออย่างไรจึงก่อให้สาวน้อยผู้นี้เกิดความเครียดจนถึงขนาดต้องจบชีวิตของตนเองลงก่อนถึงเวลาอันสมควรเช่นนี้

ตัวผมเองในฐานะศิษย์เก่าของคณะนิติศาสตร์ ม.ธ. เองนั้นจึงอยากจะเรียนให้ท่านผู้อ่านทราบถึงระบบการศึกษาปริญญาตรีในคณะนิติศาสตร์ ม.ธ. อย่างคร่าว ๆ ว่า การศึกษากฎหมายใน ม.ธ. นั้นถ้าพูดถึงบรรยากาศในการเรียนแล้วจัดว่าเป็นไปโดยสบาย ๆ ไม่ซีเรียสมากนัก อย่างหนึ่งอาจเป็นเพราะบรรยากาศในคณะดูไม่เหมือนมหาวิทยาลัยสักเท่าไหร่ เนื่องจากนักศึกษาส่วนมากไม่นิยมแต่งกายด้วยชุดนักศึกษาอยู่แล้ว การเรียนรายวิชานั้นโดยส่วนใหญ่แล้วก็ไม่มีการเช็คชื่อ ขึ้นอยู่กับความรับผิดชอบของนักศึกษาแต่ละคนเอง ซึ่งก็มีอยู่มากหลายที่ไม่ค่อยจะได้เข้าห้องเรียนไปฟังเลคเชอร์สักเท่าไหร่ แต่พอผลสอบออกมากลับผ่านฉลุยแถมบางคนได้คะแนนดีเสียยิ่งกว่าคนที่เข้าเรียนอีกด้วย นอกจากนี้นักศึกษากฎหมาย ม.ธ. ก็ยังค่อนข้างสบายกว่ามหาวิทยาลัยอื่นเช่น จุฬา ในแง่ที่ว่าไม่ค่อยมีวิชาที่ต้องทำรายงานส่งอาจารย์ มีเพียงส่วนน้อยในบางวิชาเท่านั้นที่บังคับให้ต้องทำรายงาน ส่วนการสอบเก็บคะแนนช่วงกลางภาคหรือมิดเทอมนั้น น้อยวิชานักที่จะจัดให้มีการสอบมิดเทอมเหมือนมหาวิทยาลัยอื่น ๆ จะไปว่ากันในการสอบปลายภาคอย่างเดียว ดังนั้นช่วงเวลาแห่งความตึงเครียดทั้งหลายจึงไปรวมอยู่ในการสอบปลายภาค ซึ่งข้อสอบปลายภาคนั้นส่วนใหญ่ แล้วไม่ว่าวิชาหลักหรือวิชาเลือกก็จะมีอยู่จำนวน 5 ข้อ ข้อละ 20 คะแนน ซึ่งการจะสอบผ่านในแต่ละวิชานั้นจะต้องได้คะแนนในขั้นต่ำ 60 คะแนนจึงจะผ่านวิชานั้น ๆ ไปได้

ในเรื่องของการคิดเกรดนั้น คณะนิติศาสตร์ ม.ธ. ก็อาจจะแตกต่างกับมหาวิทยาลัยอื่น ๆ และแม้กระทั่งคณะอื่น ๆ ใน ม.ธ. เอง ในแง่ที่จะคิดเป็นเปอร์เซ็นต์มิได้คิดเป็นเกรดเฉลี่ยเต็ม 4.0 ดังนั้นจึงไม่มีการตัดเคิร์ฟเหมือนที่อื่น ๆ ทั้งนี้ผู้ที่จะได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งนั้นจะต้องมีคะแนนเฉลี่ยทั้งสิ้นคิดไม่ต่ำกว่า 85 เปอร์เซ็นต์ หรือกล่าวอย่างง่าย ๆ ก็คือคะแนนเฉลี่ยในทุกวิชานั้นจะต้องได้ประมาณ 85 คะแนนเต็มร้อย สำหรับผู้ที่จะได้เกียรตินิยมอันดับสองนั้นจะต้องมีคะแนนเฉลี่ยไม่ต่ำกว่า 75 เปอร์เซ็นต์

ในส่วนตัวของผมนั้นสมัยที่เรียนอยู่ก็จัดว่าเป็นพวกที่อยู่ในกลุ่ม “ไม่เครียด” สักเท่าใดนัก แต่อย่างไรก็ตามจากประสบการณ์ที่ได้พบอาจจะพอสรุปได้ว่าผู้ที่อยู่ในกลุ่ม “เครียด” นั้นอาจแบ่งออกได้เป็น 2 ประเภทใหญ่ ๆ ก็คือ เครียดเพราะเกรดต่ำกำลังจะโดนรีไทร์ กับพวกที่เครียดเพราะคะแนนอยู่ในระดับที่สามารถลุ้นเกียรตินิยมได้แต่ก็เฉี่ยวไปเฉี่ยวมา ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจนักว่าพวกใดจะอยู่ในกลุ่มที่มีความเครียดสูงกว่ากันแน่ ส่วนพวกที่จัดอยู่ในกลุ่มที่ “ไม่เครียด” นั้นก็อาจแบ่งได้เป็น 2 กลุ่มใหญ่ ๆ เช่นกันคือ พวกที่ไม่เครียดเพราะเกรดไม่สูงไม่ต่ำจนเกินไปอยู่ในระดับปานกลางซึ่งก็มักจะไม่เกิดความเครียดมากนักเพราะไม่ต้องไปลุ้นเกียรตินิยมอะไรกับเขา แค่ประคองตัวเรียนไปเรื่อย ๆ ก็จบได้อย่างไม่ลำบากนัก กับอีกพวกหนึ่งก็คือพวกที่คะแนนเฉลี่ยสูงลิ่วเกินกว่าระดับที่จะได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งหรือสองไปแล้ว พวกนี้ก็จะไม่เครียดมากแค่ไม่ประมาทหรือปล่อยตัวจนเกิดสอบตกในวิชาที่เหลือก็สามารถได้เกียรตินิยมมาเชยชมแน่นอน อย่างไรก็ตามพวกที่อยู่ในกลุ่ม “ไม่เครียด” พวกหลังนี้ก็อาจจะกลายเป็นผู้ที่อยู่ในกลุ่ม “เครียด” ขึ้นมาได้หากเป็นผู้ที่ได้คะแนนเฉลี่ยสูงกว่าระดับเกียรตินิยมอันดับสองมามากและเป็นแคนดิเดตขึ้นมาท้าชิงเกียรตินิยมอันดับหนึ่งได้ อาทิ ได้คะแนนเฉลี่ย 84.5 เปอร์เซ็นต์ พวกนี้ก็อาจจะต้องประสบกับความตึงเครียดในอันที่จะพยายามกระเสือกกระสนไล่ล่าคะแนนอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อเป้าหมายคือเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาครอง ซึ่งในความเป็นจริงแล้วผู้ที่ผ่านการขับเคี่ยวในระดับนี้มาอาจจะทราบดีว่าคะแนนเพียงแค่คะแนนสองคะแนนในโค้งสุดท้ายนี้มัน “หิน” ยิ่งนักกว่าจะได้มันมาเนรมิตเกียรตินิยมให้แก่ตน

ผมไม่แน่ใจว่าสาวน้อยคนนั้นจะจัดอยู่ในประเภทนี้หรือไม่




ขอบคุณข้อมูลดีดีจาก lawyerthai.com